اندر حکایت لباس‌های خانگی بهتر از لباس‌های متحدالشکل

همان‌گونه که همه ما می‌دانیم و همه شما هم می‌دانید از قدیم می‌گفتند «تن آدمی شریف است به جان آدمیت» و در ادامه هم آورده‌اند که «نه همین لباس زیباست نشان آدمیت». ما هم چون کاملا یک آدم سنتی هستیم اتفاقا به بروبچه‌های خود و دیگران هم می‌گوییم و حتی سفارش می‌کنیم که اصلا و ابدا در بند لباس‌های رنگ‌وارنگ و قرتی‌پرتی نباشند. چون لباس که باعث نمی‌شود یک آدم از یک سکو بالا برود یا از یک سکو پایین بیایید. مثلا اگر شما لباس خیلی شیکی داشته باشید، می‌توانید از پله‌های عابر پیاده با سرعت بالا بروید یا اگر لباس معمولی داشته باشید،‌نمی‌توانید از پله بالا بروید؟ آخر این چه شلم‌شوربایی است که برای یک لباس، آن هم لباس یک کاروان این‌همه هووجنجال راه انداختند. شما توی تاریخ هم نگاه کنید، کاروان‌هایی که تو مسیرهای مالرو حرکت می‌کردند هیچ وقت لباس‌هایشان یک شکل نبود،‌بلکه هر کس هر جور دلش می‌خواست لباس می‌پوشید یا حتی بعضی‌ها  پا برهنه هم راه می‌رفتند. مهم این است که کاروان به راه خود ادامه بدهد و بتواند ابریشم‌های خود را به آن سمت دنیا برساند. به همین علت تاریخی و سنتی است که ما معتقدیم اصلا بروبچه‌های المپیک لباس‌های یک‌رنگ که تازه خیلی هم زاقارت باشد، نپوشند،‌ اتفاقا چون در آن روز همه کاروان‌ها لباس‌های متحدالشکل می‌پوشند بهتر است ورزشکاران عزیز ما با همین کت‌وشلوارها یا لباس‌های معمولی و روزانه خود به المپیک بروند و حتی خانم‌های ورزشکار هم با مانتوهای ایرانی وارد زمین بشوند که شک نکنید و حتی باور کنید که این‌جوری خیلی بهتر توی چشمیم تا آن‌جوری.... اساسا اگر بروبچ این‌جوری وارد زمین بشوند هم آنکه هزینه‌ای روی دست فدراسیون نمی‌افتد و حداقل برخی از سرمایه‌های آن به قول بروبچه‌های امروزی «سیو» می‌شود و می‌توانند در کارهای زیربنایی یا روبنایی دیگر هزینه کنند و هم آنکه وقتی بروبچه‌های کاروان در میدان رژه می‌روند، البته اگر رسانه ملی محبت کند برنامه را مستقیم نشان بدهد و به صورت زنده پخش کند- که عمراٌ چنین کاری را نمی‌کند و شاید تصاویر المپیک‌های دیگر را نشان دهد- خانواده‌هایشان در ایران، می‌توانند آنها را بشناسند،‌وگرنه با لباس‌های یک شکل که قابل شناسایی نیستند. به طرح‌های ما فکر کنید. تاریخ ثابت کرده است که ما درست می‌گوییم.