پایتخت‌های جهان خواهران توأمان غمگین هم‌اند

چهارشنبه هفته گذشته-هفدهم خرداد- اصلا روز خوبی نبود؛ نه برای من، نه برای تو و نه برای همه آنهایی که سرزمین خود را دوست می‌دارند و حتی نه برای همه آنهایی که به انسانیت عشق می‌ورزند و انسان بودن برای آنها مهم‌تر از همه‌چیز است، ‌آن هم انسانِ خوب بودن. انسانی که به همنوع خود احترام بگذارد و برای هر پیش‌آمد و مشکلی به کمکش بشتابد. انسانی که میل به خون‌ریختن همنوع خود را نداشته باشد. این انسان روز چهارشنبه حتما دلش خون شد، ‌وقتی که دید بدون هیچ دلیل و گناهی خون‌ همنوعانش با گلوله‌های مشتی آدم که نه شأن انسانی داشتند و نه شرف، به زمین ریخته شد. چهارشنبه هفته گذشته تهران نه، که ایران و ایران نه، که جهان بار دیگر با چشمان خود دید که روحیه بهیمی و وحشی مشتی افراد انسان‌نما با رفتار خشن و حیوانی خود،‌ فضایی از دلهره و وحشت را برای جامعه بشری ایجاد کرده است. شکی نیست کشور ما از کشورهای امن دنیاست، اما باید باور کرد که جهان واقعا دیگر امن نیست. برای تروریست‌ها همه کشورها و همه ملت‌ها و همه پایتخت‌ها می‌توانند هدف باشند. برای آنها کودک و پیر و جوان و زن و مرد اصلا تفاوتی با هم ندارند. در فیلم‌های روز چهارشنبه دیدیم که به هر کس و هر جنسی که رسیدند شلیک کردند. برای آنها بی‌د‌فاع و بادفاع معنی ندارد،‌ هر نفس گرمی که در مقابل آنها قرار بگیرد، با گلوله باید حذف شود. برای تروریست‌ها زور و گلوله مهم‌ترین منطق است.  منطقی وحشی که دنیای متمدن امروز با آن به تمام سر دشمنی دارد.

چهارشنبه هفته گذشته،‌ یا بهتر بگوییم هفدهم خرداد صفحه‌ای از عملکرد سیاه تروریست‌ها به تاریخ اضافه شده است. حالا چه بخواهیم وچه نخواهیم هفدهم خرداد به بخشی از تاریخ ایران و تهران تبدیل شده است و در هفدهم خرداد هر سال باید یاد شهدای این روز را گرامی بداریم و دست‌در دست هم و در کنار  هم در مقابل تفکر وحشی آن آدم‌کشان بایستیم. هفدهم خرداد حالا یک روز تاریخی شد، تاریخی که البته تنها نیست. هفدهم خرداد تهران به ده‌ها فاجعه اسفبار و خونین در دنیا پیوند خورده است. از فاجعه‌های خونین پاریس، لندن و نیویورک گرفته تا کربلا و دمشق و کابل و سیدنی. حالا تهران به نوعی دیگر با پایتخت‌های جهان خواهرخوانده شده است. این خواهران توأمان، دغداران همزمان فرزندان خودند. همه این خواهرخوانده‌ها درد مشترک دارند و دلی پر خون و چشمی اشکبار. درد همه آنها از ناامنی است. از ترور است و از وجود جماعتی است که اگر چه امروز در شام و عراق بیشتر تجمع کرده‌اند، اما متأسفانه بسان طاعونی به همه جهان تسری یافته است و همه جان‌ها را تهدید می‌کند.

چهارشنبه هفته گذشته، جهان یک بار دیگر احساس کرده است که اگر بخواهد دست روی دست بگذارد و به تماشای سبوعیت مشتی وحشی ‌آدم‌کش بنشیند، یقینا فردای روشنی در انتظار او نخواهد بود.

چهارشنبه سیاه تهران را می‌توان به چهارشنبه‌ها و روزهای بهتر و روشن‌تری تبدیل کرد، ‌مگر آنکه وحدت و یکدلی خود را حفظ کنیم و بسان ید واحده در مقابل هر دشمنی که هوس دست‌درازی به خاک پاک کشور ما را داشته باشد، بایستیم.

چهارشنبه هفته گذشته، هفدهم خرداد، می‌تواند روز پیوند، اتحاد و دوستی اقوام و ادیانی باشد که در داخل این مرز پر گهر،‌ هزاران سال است با هم به مهربانی زیسته‌اند. باور کنیم که جهان امن نیست، پس از هفدهم خرداد پلی بسازیم برای ایران امن و آباد و حتی جهان امن. باید جهان را امن کرد.