اندر حکایت چگونگی نگاه کردن یک نماینده در مجلس

دیروزدر روزنامه منتشر شد

باور بفرمایید ما از قدیم اگر می‌خواستیم به کسی نگاه کنیم، به قول شاعر قدیم‌ها مثل طلوع خورشید گاهی زرد و گاهی سرخ می‌شدیم. چون اساسا به ما گفتند سعی کنید به چیزی نگاه نکنید. آن موقع‌ها به ما نگفته بودند که نگاه بر چند قسم است تا آنکه خودمان بزرگ شدیم و فهمیدیم که چند نوع نگاه داریم. به همین دلیل الآن اگر کسی بخواهد به آن کسی نگاه کند،‌ به او شیوه نگاه کردن را یاد می‌دهیم. مثلا همین یکی‌دوروز پیش بود که یکی از خبرگزاری‌ها نوشته بود«نمایندگان مجلس دهم به صالحی‌امیری چگونه نگاه می‌کنند؟» خب، از آنجا که صالحی‌امیری می‌خواهد وزیر بشود، طبیعتا نگاه‌های آدم‌های توی مجلس با نگاه آدم‌های مثل ما که اصلا توی هیچ مجلسی نیستیم فرق می‌کند. اتفاقا در مجلس چند جور نگاه وجود دارد. چون در مجلس هم خانم‌های نماینده داریم و الاماشاءالله هم آقاهای نماینده، در نتیجه کیفیت نگاه‌ها فرق می‌کند. توی این موقع‌ها نمی‌شود گفت:«این چه نگاه کردن‌ است ای به فدای چشم تو» چون این حرف‌ها بار سیاسی دارد. اتفاقا خود این نگاه‌ها هم پر از بار سیاسی است. یعنی یک جور نگاه سیاسی است. مثلا برخی چشم‌هایشان را به شکلی  می‌بندند که از لای مژه‌ها طرف را  به صورت مات ببینند، بعد خودشان مبهوت می‌شوند و شروع می‌کنند به دیدن. نوع دیگر نگاه کردن به این صورت است که وقتی طرف از کنارشان رد می‌شود، سرشان را پایین می‌اندازند، بعد که رد شد از پشت‌سرش هی نگاه می‌کنند و هی نظر می‌دهند. یک نوع نگاه کردن به این صورت است که ظاهرا با بغل‌دستی‌ سمت‌راست‌شان صحبت می‌کنند، ‌ولی با چشم چپ، زیرچشمی نگاهش می‌کنند. برخی هم می‌روند زیر صندلی به ظاهر دنبال چیزی هستند، ‌ولی از بغل پایه‌های صندلی شروع می‌کنند به دید زدن. برخی هم کاغذ را ظاهرا لوله می‌کنند و از توی لوله وراندازش می‌کنند. بعضی‌ها هم اصلا نگاه نمی‌کنند و کلا می‌خواهند طرف از روبه‌رویشان کنار برود. عده‌ای هم چنان نگاه می‌کنندکه انگار می‌خواهند بروند برای طرف خواستگاری. خلاصه اینها برخی از انواع نگاه جایز بود که گفتیم.