اندر حکایت کشف نام‌های رمز آمیز و عذرخواهی‌های رنگ‌آمیز

امروز در روزنامه منتشر شد

باور بفرمایید که یکی از مشکلات اصلی در جامعه جهانی-البته از نظر ما- وجود اسامی به صورت رمز و راز است. آدم وقتی در مقابل اسم‌هایی که با رمز نوشته می‌شود، به خیلی چیزها فکر می‌کند. مثلا اگر کسی بگوید «م.س» اختلاس بزرگی کرده است، شما هم باشید اول می‌روید اسامی فک‌وفامیل‌ها یا آشنایان‌تان را که حرف اول‌شان میم و فامیلی‌شان سین است،‌پیدا می‌کنیدو کلی هم در باره طرف حرف‌وحدیث‌ می‌بافید که بله ما می‌دانستیم طرف این‌کاره است یا اصلا دستش توی زدوبندهای املاک نجومی و حقوق‌های نجومی باز است. اما به محض آنکه بعد از چند روز اسم حقیقی‌اش را توی روزنامه می‌بینید که نوشته‌اند «م.س» معروف همان مازیار سوادکوهی است، هر چه را که رشته بودید پنبه می‌شود و البته خیال‌تان هم راحت می‌شود. حالا داستان هم این‌جوری شد. دیروز دیدیم که یکی از همکاراان برای‌مان اس زدند که فلانی «اچ.پی عذرخواهی کرد» اول با خودمان گفتیم که عجب مملکتی شده‌ها. از وقتی سعیدخان عذرخواهی کرده و حلالیت طلبیده، حالا همه دارند از همدیگر عذرخواهی می‌کنند و همین‌روزهاست که اصلا المپیک ماراتن عذرخواهی راه بیفتد. البته سپس برای آنکه کشف کنیم که این «اچ» و «پی» کی هست،‌باور بفرمایید که هزاران آدم جورواجور از خواننده وسیاستمدار و نوازنده و باقلافروش و راننده و اقتصاددان و پارچه‌فروشی که حرف اولش هـ دو چشم یا یک چشم باشد که در انگلیسی هردو یک چشم دیده شده و به شکل اچ خوانده می‌شوند با نام خانوادگی پ را در ذهن‌مان مرور کردیم. می‌خواستیم به آن دوست‌مان بگوییم که حالا ما که غریبه نیستیم، اسم حقیقی‌اش را بگو. اما برای آنکه کلاس‌مان پایین نیاید، نگفتیم. ساعت‌ها گذشت و دل به دریا زدیم وبه آن دوست‌مان تلفن زدیم و گفتیم:فلانی ما گیج شدیم. بگو که اچ‌پی کیه؟ ما که نمی‌شناسیمش» که دوست‌مان از پشت تلفن قهقهه‌ای زد، گفت:حدس می‌زدم... فکر کردی بنده خدا از بروبچه‌های خودمونه... نه بابا، یک شرکت سازنده انواع چاپگره که جوهرهای تقلبی استفاده می‌کردند. حالا اومده از مشتری‌هاش عذرخواهی کرده...» واقعا باور کنید که یخ زدیم. آن عذرخواهی و این‌عذرخواهی. همین.